Ο Κύβος της Rigby
«Κοίτα τους μοναχικούς ανθρώπους
που ν’ ανήκουν άραγε;»
όλοι μας μόνοι είμαστε
μέσα στην ωμή αλήθεια
λουλούδι φυτρώνει το «είμαστε»
Εκεί είδα το εγώ σαν ζάχαρη
να διαλύεται μέσα σου
Χρυσό βελόνι σπέρνει τη γη
το σώμα αναβλύζει τη ψυχή
όλο το χειμώνα γυρίζει
το μαγκάνι τ’ ουρανού
Η ζωντάνια κεντρίζει την πηγή
Κάτω στο νησί
τ’ ανοιξιάτικο φως
άγουρο ακόμα παιδί
κι η θάλασσα
σαν την μεγάλη του αδελφή
Μια παραλία την ίδια
έχουμε κι εμείς!
Πασπαλισμένη ζάχαρη
τα μάτια σου
σκυλιά πελώρια κύματα
γλείφουν τις πληγές τους
Στέρνα γλυκιάς χαράς
η όραση, εστιάζει σ’ ένα ψιχίο
του παιδιού σου
Χ. Πίττακας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου